Farkedilmeyi Bekleyen Güzellik!
Kendini bildi bileli mor menekşeyi çok severdi. Çocukluğunun geçtiği iki katlı
evin bahçesinde bahar geldiğinde mor mor açar, mis gibi kokarlardı.Annesi mor
menekşeleri hep duvar kenarına dikerdi. Gölgeyi sever menekşeler derdi. Oysa;
öğretmeni bitkilerin güneş ışınları ile fotosentez yapığını anlatmıştı onlara.
Bitkiler güneş ışığına muhtaçtı. Mor menekşeler ne tuhaf bitkilerdi…
- “Her bitki güneşi severken, onlar neden gölgeyi tercih ediyorlar?” diye
düşündü, durdu Hande…Küçük, ufacık aklı ile aslında menekşelerin diğer
çiçeklerden farklı olduğunu keşfetmişti, işte belki de menekşeler bu yüzden bu
kadar güzeldi.
Küçücük kafası o gün herkesden farklı olursan, bu hayatta değerli olursun
yargısına varmıştı. Daha o yıllarda farklı olmak için uğraş vermeye başladı.
İlk, kimsenin yanına oturmak istemediği, “Hacer’in yanına oturmak istiyorum
öğretmenim.” diyerek başladı farklılıklarla süren hayatı. Hacer bile şaşırmış,
şaşkın şaşkın bakıyordu onun yüzüne.
Hacer, çok dağınık, biraz anlama zorlukları olan problemli bir ailenin kızı
idi. Hande ise; mühendis Kamil Beyin biricik kızı…
Öğretmen, pek oturtmak istemedi önce Hacer’in yanına Hande’yi… Hande, ısrar
ediyordu Hacer’in yanına oturmak istiyordu.Daha sonra bir tatsızlık çıkmasın
diye öğretmem Hande’nin annesini çağırdı. Annesi eve geldiklerinde Hande’ye
sordu:
- “Neden yavrum Hacer’in yanına oturmak istiyorsun?”
Hande cevap verdi: “Geçen baharda menekşeler ekiyorduk hani anne, o gün sen
bana menekşeler güneşi sevmez demiştin. Oysa, her bitki güneşi sever.Menekşeler
farklı… Belki de bu yüzden bu kadar güzeller… Hacer’in yanına kimse oturmak
istemiyor. Ben farklı olmak istiyorum.Belki, Hacer de güzeldir, onu fark etmek
istiyorum.” dedi.Hande’nin annesinin ağzı açık kalmıştı. İlkokul 4 .sınıf
öğrencisi kızının olgunluğuna hayran kalarak :
“Peki kızım, kimin yanında istersen oturabilirsin.” dedi.Pazartesi, Hande
Hacer’in yanında oturmaya başladı. Hem Hande tedirgindi,hem Hacer… Birbirleri
ile hiç konuşmuyorlardı. Diğer kızlar da soğumuştu Hande’den. Nasıl Hacer gibi
dağınık, bir şeyi iki kere anlatma ile anlayan fakir bir kızın yanına oturmayı
istemişti?Doktor Cemal bey’in kızı Esin idi en çok alınan…Anne babaları
her hafta sonu görüşüyorlar, Hande ve Esin birlikte oynuyorlardı her Pazar… Nasıl
olur da kendi yerine Hacer’i seçerdi? Çok gururu kırılmıştı Esin’in… Hande ile
konuşmuyordu.Bir gün, Hande ve ailesi, Esinler’le dağ köylerinden birinde
gerçekleştirilecek bir panayıra katılmak için sözleştiler…
Hande, gene Esin’in somurtacağını bildiği için gitmek istemiyordu. İçin için
de Hacer’e kızmaya başlamıştı, arkadaşları ile arasının bozulmasına sebeb
olmuştu. Neden sanki bu kadar dağınıktı, neden herşeyi iki kerede anlıyordu,
yoksa sevimli mıydı?Sonra menekşeleri hatırladı. Hemen düşüncelerinden utandı.
Hacer, farklı diye yargılamamaları gerekiyordu. Hacer’in kimsenin bilmediği
güzelliklerini keşfedecekti. Buna tüm gücü ile inandı.Tam umduğu gibi olmuştu.
Esin, somurtarak karşısında oturuyordu. Hande ilekonuşmuyordu. Hande, canını
sıkkınlığından biraz dolaşmak için annesinden izin aldı. Köy yolunda yürümeye
başladı. Hava iyice soğumuş ve ayaz iyice artmıştı. Kar atıştırmaya başlamıştı.
Hande kar’ı çok seviyordu. Yürüdü, yürüdü… Köye gelmişti…Bir evin önünde durdu.
Evin penceresindeki saksıya gözü ilişti. Gözlerine inanamıyordu, bunlar mor
menekşelerdi…Ama kıştı ve menekşeler soğuğu hiç sevmezlerdi, eve doğru bir adım
attı, kapıda beliren gölgeyi çok sonra fark etti. Bu Hacer idi. Hande’ye
gülümsüyordu… “Hoşgeldin Hande” dedi Hacer, biraz ürkek “Buyurmaz
mısın?”Şaşkınlıkla kapıya doğru ilerledi Hande ve içeri girdi.Oda, sıcacıktı.
Odun sobası her yeri ısıtmıştı. “menekşeler” diyebildi sadece Hande, “bu
soğukta???” Hacer gülümsedi: “Onlar annem için, annem onları çok sever.” Sonra
yataktayatan kadını fark etti Hande. - “Annen hasta mı?” dedi. Hacer: “Evet, 2
sene önce felç oldu, ona ben bakıyorum. Bizim kimsemiz yok. Birtek ineğimiz
var, onunla geçiniyoruz ama tüm işler bana baktığı için derslere çalışacak pek
vaktim olmuyor.” dedi Hacer utanarak…Bir de dedi: “Bizim köyden şehre araç yok,
bu yolu her gün yürüyorum o yüzden de çok yorgun okula geliyorum dersleri
anlamakta güçlük çekiyorum.”Hande’nin gözleri dolmuştu…Dışarıdan gelen ses ile
kendine geldi. Annesi onu arıyordu. Çok merak etmiş olmalıydı… Dışarıya koştu
ve annesine sarıldı, ağlıyordu… Bir müddet sonra “Anne, bu Hacer!” diye
tanıştırdı sıra arkadaşını…Hacerler’e gidip Hacer’in yaptığı sıcak çorbadan
içtiler birlikte. Hande, annesine anlattı Hacer’in hayatını, ağlıyarak. “Bir
şeyler yapalım anne”dedi…O hafta, annesi ve Hande, Hacerler’e gidip annesi ve
Hacer’i kendi evlerine taşıdılar… Hacer, artık Handeler’den okula gidip
geliyordu. Ne dağınıktı, ne de aptal… Sınıfın en iyi öğrencisi olmuştu…
Seneler geçti… Hacer ve Hande bir arkadaş değil, bir kızkardeşlerdi artık…
mor menekşeler Hande’ye Hacer’i armağan etmişti… Hacer’e ise; hem Hande’yi, hem
hayatı…Seneler sonra ikisi de evlendi… Hacer şimdi bir doktor… Hande’den
vicdanın ne kadar önemli olduğunu öğrendi. Hastalarına vicdan ile birlikte şifa
dağıtıyor…Hande ise; bir öğretmen…
Çocuklara farklı olan şeyleri sevmeyi de öğretiyor… Bir kızı var. Adı: HACER
MENEKŞE…
Hayatta en çok sevdiği iki şeye birini daha ekledi Hande. Hacer Menekşe,
teyzesi Hacer’i çok seviyor ve annesine teyzesi için her gün teşekkür ediyor…
SEVGİNİZE KESİNLİKLE ÖNYARGI SOKMAYIN. DAİMA KARŞINIZDAKİNİ DİNLEYİN…
GÖRECEKSİNİZ Kİ ÖNYARGISIZ BİR ŞEKİLDE YAKLAŞIRSANIZ, YORUMLARINIZ DAİMA
İSABETLİ OLACAKTIR…
HERŞEY, SEVİNCEYE KADAR FARKLIDIR…. SEVDİKTEN SONRA İSE; SEVGİNİN DİLİ HEP
AYNIDIR.
Konu: Mor Menekşe 
